Forma budynku, powstała jako wynik odmiennej od tradycyjnej logiki kompozycji. Opiera się ona w zasadniczym stopniu na asymetrii. Pozornie swobodna kompozycja posiada jeden element porządkujący, którym jest równoległość obiektów pod względem ich usytuowania. Elementem spajającym jest także jednakowa wysokość wszystkich budynków. Obiekt został zaprojektowany jako miejsce interakcji społecznych, synergii, integracji studentów, profesorów oraz passantów. Liczne hole, place oraz przeszklenia sprzyjają pogłębianiu wymiany myśli. Samo miejsce ( topos) stało się jedną z inspiracji pracy projektowej. Duże panoramiczne okna od strony bulwarów komponują swymi ramami widok na przeciwległy brzeg rzeki, a wygodne siedziska umiejscowione są w punktach widokowych, tak aby móc oglądać min. Ratusz Poznański. Budowlę, na wzór modernistyczny, prawie ascetycznie oszczędną w środkach, użytych materiałach oraz unikającą nadmiernego detalu zdeterminowała – według słynnego hasła L.Sullivana “form follows function” – funkcja.
Praca dostała się do finału berlińskiego etapu Nagrody Waltera Henna na najlepszy dyplom architektoniczny wśród polskich i niemisckich dyplomów roku.
